[vc_row][vc_column][vc_column_text]به گزارش آذرقلم به نقل از شرق، حجتالاسلام سیدمحمود دعایی در مورد اعدام های اوایل انقلاب می گوید: آقای طالقانی باور داشت که بعد از پیروزی انقلاب باید مشی رسولالله(ص) در فتح مکه که عفو عمومی دادند، اجرا میشد؛ یعنی باید عفو عمومی داده میشد و با مجرمانی که مرتکب قتل یا شکنجه نشده بودند، با رأفت برخورد میشد. برخی از تندرویها از سوی کسانی رخ داد که شور انقلابی داشتند و معتقد بودند باید فضای حاکم بر جامعه خشن باشد و معترض بودند که چرا در دادگاههای انقلاب، انقلابیتر از این برخورد نمیشود.
چنین نیروهایی به آیتالله طالقانی مراجعه کرده بودند که همت کنید تا دادگاههای انقلاب مماشات نکنند که ایشان عصبانی شده بود و گفته بود چرا توقع دارید انقلاب شمشیر را از رو ببندد و به شیوه شما عمل کند؟ آیتالله طالقانی اعتراض کرده بود که چرا اینها اعدام شدهاند؟ برای مثال گفته بود چرا فرخرو پارسا اعدام شده است؟ آنها پاسخ داده بودند: اینها به حکم حاکم شرع عادل اعدام شدهاند.
آیتالله طالقانی گفته بود: کدام حاکم شرع؟ که پاسخ داده بودند: آقای خلخالی و مرحوم طالقانی با تبسم معناداری گفته بود: خلخالی اگر چه عادل است اما متعادل نیست.
مبنای آیتالله طالقانی آن بود که با رأفت اسلامی با متهمان برخورد شود و طبیعتا به تندرویهایی که رخ میداد، اعتراض میکرد.
فَرُّخرو پارسا که بود؟
فَرُّخرو پارسا (زاده ۱۳ اسفند ۱۳۰۱ در قم – درگذشته ۱۸ اردیبهشت ۱۳۵۹ در تهران) نخستین مدیرکل زن در ایران در سال ۱۳۳۹، نخستین زن ایرانی بود که در دوران حکومت پهلوی به مقام وزارت رسید. وی در کابینه دوم و سوم امیرعباس هویدا از ۵ شهریور ۱۳۴۷ تا ۱ مهر ۱۳۵۴ وزیر آموزش و پرورش ایران بود.
پس از انقلاب ۱۳۵۷ خورشیدی، وی با اتهاماتی چون: «حیف و میل اموال بیت المال و ایجاد فساد در وزارت آموزش و پرورش و کمک به نشو و نمای فحشا در آموزش و پرورش و همکاری مؤثر با ساواک و اخراج فرهنگیان انقلابی از وزارت فرهنگ ایران و غیره…» در دادگاه انقلاب اسلامی شعبه تهران به ریاست صادق خلخالی بعد از نه جلسه محاکمه، به اعدام محکوم شد. او به عنوان «مفسد فی الارض» در ۵۷ سالگی در تاریخ ۱۸ اردیبهشت سال ۱۳۵۹ در تهران به دار آویخته شد.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]