[vc_row][vc_column][vc_column_text]آذرقلم: ماه مبارک رمضان است و روح همیاری و احسان در پیکره جامعه ساری می شود. هر چند احسان و نیکی و ایثار خیّرین قابل تقدیر است اما به شخصه از خواندن این خبرها حس خوبی ندارم:
*توزیع 5۰ هزار پرس غذای گرم بین نیازمندان مراغه
* توزیع هزار پرس غذای گرم بین نیازمندان هشترود
* توزیع ۲۰ هزار پرس غذای گرم در تبریز
نگرانی و دغدغه مثل موخوره به جانم می افتد! اینکه بخواهیم این تعداد غذای گرم آن هم تنها برای یک وعده بین نیازمندان پخش کنیم نشان از آن دارد که فقر و فلاکت مثل موخوره جامعه انسانی ما را تهدید می کند.
درد جامعه ما جدی تر از آن است که با یک پرس قیمه نذری و یک وعده غذای گرم احسانی درمان شود! چه کسی باید این درد را بفهمد و درمان قطعی کند؟
نشان دهنده آن است که تکلیف سیر کردن شکم جامعه که شرعا و قانونا بر عهده دولت و حاکمیت گذاشته شده بر زمین مانده و عده ای خیّر و نیک خواه و خدا دوست این مسئولیت را به وسع خویش عهده دار شده اند. نمایشگر نمودارهای کشنده و بالارونده تورم و گرانی و بیکاری است. نماد بی کفایتی برخی از مسئولان!
ای کاش احسان رمضانی، به احسان اساسی دردهای جامعه و احساس مسئولیت برخی ها پیوند بخورد.
نگارنده: محمدامین خوش نیت
#رمضان[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]