یادداشت روز: اسماعیل خلفازاده*
آذرقلم: از دی ماه سال گذشته، به تناوب شاهد اعتراضات مردم به سومدیریت ها و بی تدبیری برخی از مسئولین و مدیران کشوری بودیم که گاهی نیز به خشونت کشیده شدند. از جمله اعتراضاتی که دیروز در خرمشهر و آبادان نسبت به کمبود آب شرب به وقوع پیوسته است. در اینکه مردم قهرمان خرمشهر و آبادان مستحقق این برخوردها نیستند، هیچ سخنی نیست. اما چرا نباید این خشونت ها به نسبت به مردم گسترش یابد؟
اگر توسعه سیاسی را معادل توانائی های یک سیستم سیاسی به رشد و پاسخگویی به الزامات جدید محیطی بدانیم.
بی تردید عامل خشونت یکی از موانع اصلی توسعه و احتمالا مهمترین عامل و مانع توسعه سیاسی است . اما خشونت سیاسی چیست؟
خشونت سیاسی پدیده ای چند بعدی است که در یک طرف این خشونت دولت با قوه قهریه حضوردارد و در طرف دیگر گروه های صنفی -سیاسی و درطرف سوم شهروندانی به چشم می آیند که خود عامل دامن زدن به این خشونت ها هستند یا در برابر آنها سکوت می کنند و در طرف چهارم احزاب ، نهادها و تشکل هایی به چشم می خورند که می توانند پناه امن افراد در برابر خشونت سیاسی باشند. اگرچه درجوامعی که توسعه سیاسی وجود نداشته باشد، از دادن تامین به اعضای خود ناتوانند. خشونت در جامعه ازمهمترین موانع توسعه سیاسی است؛ زیرا خشونت سیاسی در جامعه دارای کارکردهای ذیل است که نتیجه آن عدم توسعه سیاسی می باشد:
الف) خشونت سیاسی ناقض حاکمیت سیاسی دولت است.
ب) ازنظرکارکردی درفرایند عادی سیاسی اختلال ایجاد می کند.
ج) خواست تحول وتغییر را به سطح تخریب ونابودی ارتقا می بخشد.
د) محصول نابهنجاری های اجتماعی است .
ه) هزینه های بالایی برای حاکمیت سیاسی دارد.
و) ازخواست انتقادی شهروندان که برای آنها یک خواست طبیعی است، جلوگیری می کند.
امیدواریم که دولت تدبیر و امید و وزارت کشور با ایجاد تدابیر لازم ار بروز و گسترش خشونت در جامعه پیشگیری کند که پیشگیری بهتر از درمان است و توسل به زور و خشونت بدتر راهکار است.
* دانشجوی دکترای مدیریت توسعه