[vc_row][vc_column][vc_column_text]یادداشت روز: محمدامین خوش نیت
آذرقلم: به رغم همه حرف ها و حدیث ها، در خصوص قانونی بودن، مجاز بودن، صلاح بودن و یا هر اصطلاح و تعبیر دیگر در خصوص نامزدی نظامیان در انتخابات ریاست جمهوری، اکنون اما چند نظامی ارشد نیروهای مسلح ایران وارد گود انتخابات شده اند. آنها با داشتن پیشینه نظامی گری اکنون لباس رزم از تن به در کرده و می خواهند خلعت سیاست به تن کنند.
به گزارش آذرقلم، هر چند که در خصوص احراز صلاحیت این ثبت نام کننده ها هنوز اطلاع دقیقی از ساختمان جلسات شورای نگهبان قانون اساسی به بیرون درز پیدا نکرده است. اما آنچه که مسلّم است عبور یکی دو نفر از این نظامیان از فیلتر 12 عضو شورای نگهبان دور از انتظار نیست.
آنها باید با چند رویکرد خود را برای رای دهندگان به اثبات برسانند. اول آنکه: روحیه خودرایی و فرماندهی و ریاست طلبی نخواهند داشت، برنامه های کارآمد، موثر و عملیاتی برای حوزه اقتصاد تدوین خواهند کرد، عملکرد و کارنامه ای درخشان از دوران حضور خود در فرماندهی یگان های نظامی و سپس جایگاه های مدیریتی شان ارائه کنند و در نهایت با جهان نه از سر جنگ و تخاصم که از روی دیپلماسی و تعامل سخن خواهند گفت!
به هر حال 4 فرمانده نظامی حضورشان در مرحله نیمه نهایی این رقابت فشرده محرز شده است. چهار فرماندهی که دیگر اکنون چهره های شناخته شده ای برای مردم هستند. مروری می کنیم بر این چهار چهره نظامی علاقه مند به حضور در صفحه شطرنج سیاست:
1) حسین دهقان وزیر دفاع دولت اول روحانی و از فرماندهان سابق سپاه پاسداران
2) رستم قاسمی از فرماندهان سپاه پاسداران، فرماندهی قرارگاه خاتم سپاه را از سال 86 تا 1390 در کارنامه دارد. قاسمی مدتی هم وزیر نفت احمدی‌نژاد بود.
3) محسن رضایی هم که پای ثابت همه انتخابات است این بار هم برای رسیدن به ریاست جمهوری تلاش می‌کند. او پیش از این در انتخابات ریاست‌جمهوری سال های ۸۴، ۸۸ و ۹۲ شرکت کرده است؛ سال ۸۴ دو روز پیش از موعد رای‌گیری برای «جلوگیری از پراکندگی آرا» در جبهه اصولگرایان، انصراف داد. اما در دو انتخابات ۸۸ و ۹۲ تا انتها ماند و رای نیاورد. نامزد شدن محسن رضایی به طنز سیاسی بدل شده است. محسن رضایی در صورت تایید صلاحیت که احتمال بالایی هم دارد، رکورددار حضور در رقابت‌های انتخاباتی می‌شود. او یک بار هم در انتخابات مجلس ششم نامزد شد که آن زمان هم رای نیاورد.
4) سعید محمد سرداری که در جنگ سردار نشده بود. او سال ۶۶ و در ۱۹ سالگی به سپاه پاسداران پیوست؛ مدتی فرمانده قرارگاه خاتم شد و در یک تغییرات شایئه برانگیز از سمت خود استعفا کرد و برای حضور در انتخابات اعلام آمادگی کرد. هر چند سفر او به شهرهای بزرگ کشور و از جمله تبریز و اعلام آمادگی قرارگاه خاتم برای اجرای پروژه های بزرگ عمران شهری در سال گذشته، احتمال حضور او در انتخابات را بر سر زبان ها انداخته بود.
به هر حال، فارغ از سبقه نظامی گری این چهره ها و قانونی بودن یا نبودن نامزدی چهره های نظامی و مشروعیت و مقبولیت آنها، باید همچنان منتظر دو مرحله دیگر ماند:
اول: تائید صلاحیت از سوی شورای نگهبان
دوم: اقبال و اعتماد عمومی مردم و رای دهندگان و در نهایت انتخاب به عنوان ریاست جمهوری!
البته به نظر می رسد عبور از این دو خوان آخر از عبور از خاکریزهای جنگی میدان مین سخت تر و مشکل تر است![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]