یادداشت روز: روح الله رشیدی
آذرقلم: عجیب است که مجامع و محافل حسینی را تا این حد، به سیطرۀ دوربین و تصویر درآورده‌ایم. اسمِ این کار «رسانه‌ای کردنِ عزاداری» نیست؛ بلکه اسمش «رسانه‌ای شدنِ عزاداری» است!
رسانه‌ای شدن، یعنی مالِ رسانه شدن، برای رسانه شدن، به استخدام رسانه درآمدن.
رسانه‌ای شدن، اقتضائاتی دارد؛ هم در فُرم و هم در محتوا. اقتضائاتی که ناخودآگاه در تضاد با مفاهیم غیرملموسی مانند اخلاص است.
رشتۀ رسانه‌ای شدن، سرِ دراز دارد. عطشِ رسانه‌ای شدن، به سختی فروکش می‌کند. جاذبه‌های اغواکنندۀ تصویر و رسانه، به سادگی قابل چشم‌پوشی نیست. تصاویرِ اسلوموشن و اصلاح رنگ شدۀ مداحیِ مداحان، هر بیننده‌ای را مسحور خود می‌کند.
🔸یک مثال عینی برای فهم معنا و پیامد رسانه‌ای شدن:
روز عاشورا، در میدان مرکزی شهر، مداح با هیجان در حال نوحه‌خوانی است. به او اشاره می‌کنند که عزاداری‌شان در حال پخش مستقیم از شبکۀ سه است. مداح بلافاصله رو به عزاداران می‌گوید: «دست‌ها را بالاتر بیاورید، صداها را بلندتر کنید، محکم‌تر سینه بزنید که تلویزیون دارد پخش‌مان می‌کند… پیشِ شهرهای دیگر، آبروداری کنید!»