آذرقلم: با اجازه‌ی مولانا…
«ساربانا! بار بگشا زاشتران»: شعر طنز حمید آرش آزاد
شهر تبریز است گویا این مکان
گر قارانلیق اوْلدو غرب و شرق آن
باز هم قطع است لابد برق آن
توی لوله یوْخدو گر آبِ زلال
قیمت سو هست بالا، بی‌خیال!
گر هوای شهر چوْخ آلوده‌دیر
اعتراض از بهر آن بیهوده‌دیر
موزه‌اش هرچند چوْخ عالی شده
لیک جای سکّه‌ها خالی شده
نیمه‌ای از ارک اگر اوْلموش خراب
چوْخ دانیشما گئت، توکشک‌ات را بساب
چون قازینتی کار پر رونق شده
دور «گوْی مسجد» بوتون خندق شده
صاحب الامرش اوْلوب چوْخدان دونیم
اوْردا یوْخدور هیچ «یاهو»، «یاکریم»
هر بنایی که قالیب از باستان
جای آن احداث اوْلوب صدها دکان
نام «مولانا» و «شمس» و «شهریار»
در پاساژها یازیلیب بر تابلولار
ساربان! تبریز دود آلودما
بیر زمان اوْلموشدو شهر باغ‌ها
لیک چون مسؤوللار اوْلدو مهربان
هر آغاج تبدیل اوْلوب بر ساختمان
بس که با ما بخت، بازی ائیله‌ییر
شورا عضوی، برج‌سازی ائیله‌ییر
چون وکیل‌لر اوْلدولار چوْخ باادب
توی مجلس قالدی دؤردایل بسته لب
چون مدیرلر بومی این شهر نیست
اوْلموش هر مسؤول در اینجا بیر توریست
بوردا چون «پروازی» اوْلموش هرمدیر
پس مدیرلردن سُراغ کمتر بگیر
چون که مسؤولان، اوزاق شد راهشان
زنگ وور بر تلفن همراه‌شان
لیک، آنجا هم دوشرسن از نفس
چون که اغلب یوْخدولار «در دسترس»
ساربان! تبریزه خوش‌گلدین، بالام!
حرف «آرش» قالدی ناقص، والسلام!