رسانه ملی؛ دم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس را؟

آذرقلم: صبح روز یکشنبه، رادیو پیام در برنامه «دیگه چه خبر» خود به موضوع نتیجه انتخابات اخیر مجلس پرداخت و به طور علنی، با قدرت نمایی و جانبداری یک طرفه از اصولگرایان پیروز انتخابات، موضع قبلی خود را تکرار کرد.

رویکردی که از نظر علم رسانه، امری کاملا مردود و مطرود است و باعث ریزش مخاطب.
خبر اول این برنامه به اظهارات حداد عادل، از اصولگرایان معروف و مسئول اصلی ائتلاف وحدت بین پایداری ها و اصولگرایان اختصاص دارد. او این پیروزی را به ملت ایران تبریک گفته و ابراز امیدواری می کند که مجلس آینده مشکلات مردم را بدون امید بستن به امریکا و … حل و فصل شود.
خبر دوم: قوچانی (روزنامه نگار اصلاح طلب): اصلاح‌طلبان به کارنامه امید باختند
اوج بد اخلاقی و بی انصافی رادیو و صدا و سیمای موسوم به ملی را می توان از میان همین اخبار و تحلیل های عوام فریبانه کاملا درک کرد.

انتقام جویی، کری خوانی معمول میادین فوتبال، لج بازی سیاسی در گزینش و چینش اخبار موج می زند.

اکنون می توان یک سوال را مطرح کرد: آیا همین رادیو و صدا و سیما، در اوج پیروزی های سیاسی اصلاح طلبان و شکست چندین باره اصولگرایان در انتخابات ۴۰ سال گذشته باز هم این قدر شفاف و آشکار علیه آنها مطلب و برنامه و خبر پخش می کرد؟ آیا این رسانه هنوز به این نتیجه نرسیده که حداقل در بدبینانه ترین حالت ۵۷ درصد مردم با آنها و تفکر و اراده حاکم بر صدا و سیما و اصولگرایان همراه نیستند؟

پس چندان بیراه نیست که برخی از مردم و مخاطبان و کنش گران سیاسی عنوان رسانه ملی را به رسانه میلی تغییر داده اند. آیا این رسانه ملی، نمی تواند به حقوق این نیمه دوم جامعه هم احترام بگذارد؟ پس این همه دفاع مسئولان صدا و سیما از ملی بودن این رسانه و ادعایشان مبنی بر رعایت اصل بی طرفی در این رسانه برای چیست؟ به عبارت دیگر «دم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس را؟»