یادداشت : علیرضا خوش نیت
آذرقلم: همه ساله در گرامیداشت روز خبرنگار خیلی از مسئولان صف می‌کشند تا نام خود را در ابتدای فهرست تجلیل از خبرنگاران ثبت کنند و حتی با ارسال پیامک از مقام آنها تجلیل نمایند که جای تقدیر دارد. در همه سخنرانی ها نیز وظایف ما خبرنگاران، تکالیف و نحوه کار و حتی تعریف خبر و گزارش و ویژگی های مسئولیت هایمان از زبان آنها برای ما بازگویی، یادآوری و تعریف و تبیین می شود!!
این قصه به اندازه‌ای برای خبرنگاران عادی شده که شاید دیگر نیم نگاهی نیز به این سریال تکراری نیندازند و بدون توجه به این صحبت‌های بدون نتیجه به فعالیت و رسالت همیشگی خود به رغم همه مشکلات معیشتی و رفاهی و صنفی شان در بیان دردهای جامعه ادامه می‌دهند.
اما گلایه اینجاست در جشن روز خبرنگار بسیاری از پیشکسوتان فعال این عرصه فراموش شدند. دیگر چه جای شکوه از اینکه تجلیل از خبرنگاران جوان که به جای خود محترم است ولی این موضوع نه تنها به فراموشی سپرده شد بلکه با نهایت شرمساری مسئولان یادی از بزرگان و پیران این عرصه در شهرستان شبستر نکردند.
گرچه مشکلات عرصه رسانه و خبر بجای خود فراوان است اما اگر مسئولان فرهنگی نخواهند به این موضوع از دریچه علمی و عملی نگاه کنند آینده این صنف حساس از نظر اعتبار و حیثیت زیر سوال خواهد رفت.
چهره‌هایی که موی خود را در عرصه خبر سفید کرده و به این افتخار می‌کنند که خبرنگار بوده اند آن هم در سخت ترین شرایط کاری و زمانی که خبرنگاری تنها در قلم و کاغذ و دوربین های غیردیجیتالی و پست خلاصه می شد.
خاطرات تلخ و شیرین آنها و مجاهدت های خاموش شان علیرغم این بی مهری ها هنوز هم پس از گذشت سالیان سال می تواند زینت بخش محافل خبری و نشست های صمیمی و صنفی باشد. آنها کارت خبرنگاری شان را از جیب بیرون نمی آورند که ممکن است حمل بر خودستایی باشد!
تعداد این خبرنگاران پیشکسوت در منطقه فرهنگی شبستر هم کم نیستند. مرحوم محمد علی نمازی (خبرنگار روزنامه کیهان) و مرحوم یعقوب خوش نیت (خبرنگار اطلاعات) ، مرحوم محمود حقیقت (خبرنگار روزنامه اطلاعات) اکنون از این دنیای خاکی رخت بر بسته اند اما مطابق همه شهرهای دیگر و از جمله تبریز می شد در مراسم روز خبرنگاران از خانواده آنها تجلیل کرد که نشد!
برخی دیگر از آنها مانند یوسفعلی خوش نیت (خبرنگار روزنامه کیهان از سال 1338)، جیران پور(خبرنگار روزنامه اطلاعات) با بیش از نیم قرن تلاش فرهنگی و مطبوعاتی هنوز همچنان در این عرصه فعال بوده و می توانند چراغ راه خطیر جوانان این عرصه باشند. تجلیل و یادکردی از آنها هم فراموش شد!
باید رنج فعالیت خبری را در دهه های چهل و پنجاه درک کرده باشیم و به خوبی با فعالیت و سختی کار خبرنگاران در تمامی دوره های زمانی آشنا باشیم آنان آنقدر سرگرم خبرنگاری شده بودند که هیچگاه به فکر کسب سمت یا ارتقاء نبودند لذا خاطرات آنها را باید شنید و درکتابی نیز گردآوری کرد. اگر خبرنگار امروزی می خواهد به مبارزه با سختی ها بپردازد و همه ی شاخصه های خبرنگاری را داشته باشد باید آموخته ها و تجارب آنان را مد نظر داشته باشد.
اما سوال اینجاست که تا کی مسئولان می‌خواهند چشم بر مشکلات قشری ببندند که اغلب آنها بدون کوچک‌ترین چشمداشت برای رفع معضلات فرهنگی،سیاسی و اجتماعی کشور تلاش کرده و هیچ ساعتی از شبانه‌روز با امکانات ابتدایی در اطلاع‌رسانی به موقع و بیان دردهای مردم دریغ نکردند ؟
آیا شایسته نبود از مقام شامخ آنان و به ویژه خانواده خبرنگارانی که الان چشم از این دنیا بسته اند تجلیل می شد؟
افسوس و صد افسوس…