یادداشت از : تکنیسین اورژانس تبریز
آذرقلم: آنچه چندی است در مرکز اورژانس ۱۱۵ اتفاق می افتد و از دید مسیولین استانی پوشیده شده، فشار بر تکنسینهای اورژانس ۱۱۵ هست تا با نام عدم امضای اجرای قانون بهره وری آن هم بصورت داوطلبانه، باعث کاهش دریافتی پرسنل شوند در صورتی که با اجرای قانون، دانشگاه علوم پزشکی مجبور به جذب نیروی انسانی ( بیشتر از ۳۰۰ نفر برای استان ) است که منجر به افزایش هزینه ها می گردد.
حال که دانشگاه علوم پزشکی حتی یک دهم این نیروی انسانی را جذب نمی کند و اجرای قانون بهره وری آن هم به اینگونه مغرضانه و سخت گیرانه که باعث تعطیلی پایگاهها می شود، با کدامین منطق بر سلامت مردم تاثیر منفی می گذاریم؟
طی جلسه ای ریاست مرکز اورژانس با مسئولین پایگاههای تبریز و شهرستانها داشته، بصراحت اعلام کردند که مسئولین دانشگاه با اجرای بهره وری مخالف نیستند و اگر اجرای این قانون آن هم به این صورت منجر به تعطیلی پایگاههای اورژانس ۱۱۵ در تبریز و جاده ها شود، موردی ندارد.
روسای دانشگاه مطلبی اعلام می کنند که اصل این قانون با توجه به نیروی کم انسانی ، مطابقت با واقعیت ندارد و قانونگذار میبایست اول این مشکلات را حل می کرد و بعد از سال ۱۳۸۸ اجرای قانون را خواستار می شد.
اکنون تعطیلی پایگاهها چاره کار برای تاثیر گذاشتن به قانونگذار است که با افزایش ساعات کاری یا جذب نیرو مشکل را حل کند؟
شاید کسی که می فرماید اگر نیرو نبود، پایگاه اورژانس ۱۱۵ تعطیل شود، متوجه موضوع شده است که تعطیلی هر پایگاه اورژانس ۱۱۵، بار کاری پایگاه همجوار را بیشتر میکند، زمان رسیدن به محل حوادث و بیماران را بیشتر میکند، اعتراضات مردمی به تکنسینها را بیشتر میکند و در کل نارضایتی مردم و کارکنان را بدنبال دارد.
شاید اگر قدری به اجرای این قانون در استانها و شهرهای دیگر توجه کنیم، خواهیم دید که هم می شود با دستورات ریاست دانشگاه، از صدمه دیدن مردم در حوادث جلوگیری کرد.
ما تعدادی از تکنسینهای اورژانس ۱۱۵ برای جلوگیری از تعطیلی پایگاهها که منجر به آسیب دیدن مردم و پرسنل می شویم، خواستار رسیدگی فوری این مشکل از طرف نمایندگان مجلس و استانداری و دادستان هستیم.
در هر تاخیر اورژانس ۱۱۵ به محل حادثه، آن کسی که مورد تنبیه از طرف مردم و دانشگاه علوم پزشکی و نمایندگان مجلس و استانداری و قوه قضائیه قرار میگیره، تکنسینهای اورژانس ۱۱۵ هستند، ما اکنون از بروز یک رخداد خبر میدهیم، اکنون دانشگاه باید راهکاری پیدا کند که نه حق و حقوق پرسنل از بین برود و نه مردم دچار صدمه شوند.