[vc_row][vc_column][vc_column_text]یادداشت: نیما صالحی
آذرقلم: پروسه انتخاب شهردار تبریز وارد مرحله پیچیده تری شده است. از بین ده گزینه نهایی، دو نفر در مرحله اول انصراف دادند تا رقابت بین هشت گزینه در صحن علنی شورا جریان پیدا کند. هشت مدعی کلید بلدیه، در نهایت در طی دو روز و در یک مهلت یک ساعته برنامه ها، اهداف و راهبردهای خود را به معرض قضاوت عموم و به ویژه نمایندگان مردم در شورا گذاشتند. تدوین این برنامه ها و نحوه ارائه آن و در نهایت پاسخگویی به سوالات اعضای شورا و نوع نگاه شورائیان به گزینه ها نشان می دهد که باید از همین حالا چند گزینه را از لیست گزینه های نهایی خط زد و رقابت اصلی را بین چهار گزینه اصلی دنبال کرد.
حمید منجم و جعفر مدبر بی شک هیچ شانسی ندارند. نوع پرسش های شورا چنین موضوعی را تائید می کند.
یونس فاتح هم به دنبال انتشار فایلی در مورد کپی بودن برنامه او از روی برنامه یکی از گزینه های شهرداری تهران به بدشانسی بدموقعی برخورد. اینکه چه کسانی برای او برنامه نوشته بودند کاری نداریم اما او باید به دنبال چهره های نفوذی در حلقه دوستان خود باشد که در حساس ترین لحظه زندگی اش، دست به این افشاگری زده و با آبرو و سرنوشت او بازی کرده اند. بی گمان هیچ کس غیر از دوستان نفوذی او نمی تواند این موضوع را رسانه ای کرده باشد. هیچ کس حوصله و توانایی نمونه خوانی و تحقیق در مورد کپی بودن برنامه او را ندارد مگر افراد نفوذی و دشمنان دوست نما!
این فایل، بی شک سبب از دست دادن آرای او خواهد شد. برای اینکه حتی در صورت موافقت شورا با شهرداری او و کسب رای از سوی فاتح، به شدت و در طی چهار سال آینده در مظان اتهام مخالفان و منتقدان و رسانه ها قرار خواهد داشت و او زیر فشار افکار عمومی قرار خواهد گرفت. این موضوع و چالش برای رای دهندگان به او نیز صدق می کند. آنها دوست ندارند زیر اتهام و انتقاد رسانه ها و افکار عمومی قرارگیرند. آنها هم دنبال گزینه ی بی دردسرتری می گردند.
جعفری آذر هم هر چند سابقه مدیریتی دارد اما شواهد نشان می دهد که او نیز به دلیل فقدان سابقه مدیریت شهری و ضعف برنامه نتواند اکثریت آرای شورا را به دست آورد.
عباس رنجبر هم گزینه محمدحسن اسوتچی است و هر چند سابقه مدیریت شهری را در کارنامه خود دارد اما بعید است که موفق به کسب آرای لازم از بدنه شورا ی شهر شود.
بدین ترتیب از حالا باید رقابت فشرده و اصلی را بین چهار گزینه یعنی: هوشیار، بابایی اقدم، سلیمانی و «یک نفر دیگر» دانست!
بابایی اقدم جامع ترین و در عین حال واقع بینانه ترین برنامه را ارائه کرد. اما او در جریان پاسخگویی به پرسش ها، دچار یک خطای استراتژیک شد و با تبدیل جلسه ارائه برنامه خود به یک مناظره مدیریتی و جنجالی، دست به انتحار زد. ظاهرا او این جلسه را با یک جلسه تبلیغات انتخاباتی برای کسب آرای «عوام» اشتباه گرفته بود در حالی که اینجا محل جلب آرای «خواص» بود و او نباید پای در این میدان مین می گذاشت. وقتی او به شدت علیه دو عضو دیگر شورا یعنی اسوتچی و احمدی اقدام به افشاگری هر چند صادقانه می زند، بی تردید نه تنها اندک احتمال جلب آرای آنها را از دست داد بلکه در دل صاحبان آرای خاکستری هم هراس انداخت که مبادا فردا و بعد از صدرنشینی این عضو متخصص شورا، نوک تیز پیکان انتقادات و تخریب متوجه آنان بشود! بنابراین در دو دل بودن خود برای رای دادن به بابایی اقدم تجدید نظر کرده و آرای خود را از این چهره جنجالی برمی گردانند. پوست خربزه ای که اسوتچی زیر پای بابایی انداخت و عدم توانایی بابایی اقدم در جمع کردن این مباحث هر چند از او چهره ای محبوب در بین مردم و اصحاب رسانه ساخت اما برای او «کلید شهر» نمی شود!
«هوشیار» دیگر عضو صاحب شانس شهرداری، هم برنامه نسبتا قابل قبولی ارائه کرد اما او نیز چند نکته ابهام در پرونده خود دارد. پرونده سپهر که او از آن تبری جست و «اهل تعامل نبودن» هوشیار که پیشتر از از سوی برخی محافل و در صحن شورا از سوی خانم غفوری مطرح شد پاشنه آشیل اوست. هوشیار مدیر جوان و توانمندی است اما برای تصاحب این مسئولیت به رایزنی و مذاکره بیشتری نیاز دارد. او باید بتواند غبار نشسته بر چهره کارنامه خود را بزداید و چهره تازه ای از خود به نمایش بگذارد. اهل تعامل بودن، نداشتن غرور و …!
مظفر سلیمانی، سرپرست فعلی شهرداری تبریز، خونسردترین گزینه شهرداری است .او به جای ورود به برخی مباحث جنجالی، صرفا به ارائه برنامه خود و پاسخ به سوالات کلیشه ای پرداخت. بزرگترین سرمایه و پشتوانه او برای این آزمون، تجارب اقتصادی و مالی اوست. او در طی هفته های اخیر که مسئولیت اداره شهر تبریز را عهده دار شده تا زمان قطعی شدن انتخاب شهردار آینده و تا زمان صدور ابلاغ و حکم شهردار جدید، بتواند سکان این کشتی را به دست گیرد. اگر او بتواند در این مدت عملکرد خوبی چه در حوزه مالی و اقتصادی و چه در حوزه عمرانی و شهرسازی و چه در زمینه مسایل پرسنلی از خود نشان دهد بیشترین شانس را دارد که نگاه اکثریت شورا را به خود جلب کند تا آنها برای اجتناب از جنجال آفرینی های رسانه ای و سیاسی، به انتخاب گزینه ای دست بزنند که هم تجربه مدیریت شهری دارد، هم از خانواده شهداست و هم چهره ای آشنا برای شورای شهر و کارمندان شهرداری است.
و اما گزینه چهارم! گزینه چهارم و به تعبیری گزینه نهم مدنظر ما، فردی است که هیچ یک از این هشت گزینه نیست! به عبارت دیگر احتمال زیادی که این روزها قوت گرفته، این است که شورای شهر نتواند گزینه اصلی و توانمند را از بین این هشت گزینه انتخاب کند و در آن صورت باید این شورا پروسه انتخاب را از نو شروع کند و این بار با طرح اسامی جدید، به گزینه ای شایسته تر دست پیدا کند. هر چند که شورای شهر به شدت از این گزاره پرهیز می کند. برای اینکه در همین اول کار یک امتیاز منفی برای شورای ششم به شمار می آید. اما شورای شهر باید این نکته را هم در نظر داشته باشد که انتخاب یک شهردار با یک رای ناپلئونی و شکننده بسیار بدتر از ورود مجدد به پروسه انتخاب شهردار و طرح گزینه ای دیگر است. تبریز شهرداری می خواهد که حداقل ده رای از سیزده رای ممکن اعضای شورای شهر را داشته باشد. حدنصاب آرا یعنی هفت رای، شایسته و برازنده شهری نیست که می خواهد در طی چهار سال آینده عقب ماندگی ها را جبران کرده و بر مشکلات و پیچیدگی های این راه پرفراز و نشیب فائق آید. شهردار حداقلی، اقتدار لازم برای برخورد با مخالفان را نخواهد داشت و اغلب توان او صرف پاسخگویی و تقابل با مخالفان خواهد شد.
تجربه شهرداران قبلی که با حداقل آرا انتخاب شده اند نشان می دهد که دوره آنها یکی از چالش برانگیزترین و کوتاه ترین دوره ها بوده است. شهردارانی مانند فتح الهی، حاجی پور، نجفی و حتی شهین باهر تنها با اختلاف یک رای انتخاب شدند و دوره آنها بیش از چهار سال دوام نیاورد. تنها علیرضا نوین بود که با داشتن آرای قاطع شوراهای دوم و سوم توانست 9 سال کلید شهر را به دست بگیرد. بنابراین شورای ششم هم با در نظر گرفتن این نکات، باید به دنبال شهرداری باشد که حداقل ده رای اعضای شورا را داشته باشد. حالا این فرد می تواند از بین این هشت گزینه باشد و یا فردی خارج از این حلقه هشت ضلعی![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
