اندر حکایت فوتبال بی قاعده ما: آقای تقوی، چرا نامت خال ندارد!

آذرقلم : اوضاع قاریشمیش فوتبال در ایران حکایت هفتاد من کاغذ است. از هر شهر و میدانی، صدایی به گوش می رسد و هیچ تصمیم و حرکتی بر قاعده نیست.

در یک سو مربی را می بینید که تیمش باخته حال و حوصله ندارد به کنفرانس خبری بعد از بازی هم نمی رود. خبرنگاری نزدیک می شود و سوال می کند. سوال بماند که چه می تواند باشد اما پاسخ حیرت انگیز است. سرمربی اصلا کاری ندارد چرا تیمش هر هفته می بازد. برای چه در این شهر سکونت دارد و چرا وقت هوادار را می گیرد. او به رئیس فدراسیون می تازد و انتخاب سرمربی تیم ملی را به چالش می کشد. بفرمایید تیم ملی را بدهند به سرمربی تیم آخر جدول لیگ به ظاهر حرفه ای ایران!
چهارصد کیلومتر اینطرف تر یک دکتر پیدا شده از همان بازیکنان مدل نود و هشتی! فدراسیون به او مدرکی داده تا فوتبال پایه را کنترل کند. اولین گفتگوی او با رسانه ها بوی خون می دهد. دکتر به منتقدان خود می تازد و خود را شایسته این پست می داند. بماند که دکتر تاکنون در رده پایه فعالیتی نداشته است .
شب جمعه هم داور سرشناس جهان، در استادیوم آزادی پیراهن یک بازیکن را گرفته چنان می کشد که تعادل بازیکن بهم می خورد. برای جمع کردن این کشیدن هیچ کاری نمی شود کرد مگر اینکه یک نفر از همان کارشناسانی که جام جهانی نرفته اند بیایند و اعلام کنند کشیدن پیراهن بازیکن از سوی داور به قوانین فیفا اضافه شده است!
هر چقدر مثل شهر فرنگ در این فوتبال می چرخیم تا دلتان بخواهد سوژه وجود دارد. فقط باید صبور باشید و لذت ببرید. این فوتبال قابلیت شاد بودن شما را دارد .چند صد کیلومتر آنطرف تر ، یکی مثل تقوی با آن همه دانش، آمده فوتبال ایران و تیمش شش گل می زند فردایش تیتر می زنند: فان خال در تراکتور ؟! فقط می توان گفت آقای تقوی ، چرا نامت خال ندارد ؟!
این فوتبال احتمال دارد بیش از شادی باعث سکته هم بشود چون هیچ مرزی بین خوب و بد وجود ندارد. اینجا دلالها تصمیم می گیرند مدیر چه کند. خیلی از تصمیمات فوتبالی این مملکت در نمایشگاههای خودرو گرفته می شود. کاش می شد همه چیز را نوشت. اما نمی شود می ترسم نسل جدید فوتبال بگذارند و بروند سراغ ورزشی دیگر !